อ่านละคร แผนรักแผนร้าย ตอนที่ 7/3 วันที่ 26 ก.พ. 56


อ่านละคร แผนรักแผนร้าย ตอนที่ 7/3 วันที่ 26 ก.พ. 56

นพดลเดินเข้ามาแอบที่โขดหินใกล้ๆ ขยับมีดในมือเตรียมพร้อม ตาจับจ้องอยู่ที่กอหญ้าเขม็ง
กอหญ้ายืนชะเง้อมองไปในทะเล ลุ้นด้วยความเป็นห่วงพเยียและชิษณุพงษ์ ไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัว นพดลขยับจะออกจากโขดหินที่ซ่อน แล้วกลับชะงัก เมื่อมีคนย่องมาจากด้านหลังของกอหญ้า แล้วใช้มือแข็งแรงสองข้างเอื้อมมาปิดตา
กอหญ้า ตกใจ ร้อง “ว้าย”

ที่แท้เจ้าของมือนั้นคืออิศร ที่ยืนยิ้มขี้โกงอยู่ พร้อมดัดเสียง


“เงียบนะ อย่าร้อง แล้วไปกับฉัน”
กอหญ้าจำเสียงได้ เอาศอกกระทุ้งอิศรอย่างแรง
“นี่แน่”
อิศรเจ็บ รีบปล่อยมือ ร้องโอดโอย
“โอ้ย เจ็บนะ เล่นอะไรของเธอเนี่ย”
“คุณนั่นแหละ” กอหญ้าต่อว่า “คนจะเป็นจะตาย ยังจะเล่นอะไรไม่เข้าท่า”
“ใคร ใครเป็นอะไร” อิศรแปลกใจ
“คุณพเยียจมน้ำค่ะ คุณณุตามลงไปช่วย” กอหญ้ากังวล “ป่านนี้ยังไม่ขึ้นมาเลย”
กอหญ้ามองไปในทะเล แล้วเห็นเงาตะคุ่มๆ แล้วค่อยๆ ชัดขึ้น ที่แท้คือร่างของชิษณุพงษ์โผล่จากน้ำ อุ้มพเยียที่ตัวอ่อนปวกเปียกเอาไว้ในอ้อมแขน เดินขึ้นมาจากทะเล มาดชิษณุพงษ์สุดเท่ ดูเป็นฮีโร่มากๆ
กอหญ้ายิ้มดีใจสุดๆ ที่ทุกคนปลอดภัย วิ่งถลาลงน้ำไปหาอย่างลืมตัว
“คุณณุ...เป็นยังไงบ้างคะ ปลอดภัยดีหรือเปล่า”
อิศรมองตาม เห็นกอหญ้าห่วงใยพเยียกับชิษณุพงษ์มาก ไม่สนใจตัวเองเลย ก็ชักน้อยใจนิดๆ

ส่วนที่หลังโขดหิน นพดลเก็บมีดแล้วเดินหลบออกไปอย่างเซ็งๆ
กอหญ้านั่งอยู่ที่พื้นทรายตรงชายหาด ประคองพเยียไว้ในอ้อมกอด นภดารากับแตงวิ่งเข้ามาหน้าตื่น

“พเยีย พเยียลูกแม่ เป็นยังไงบ้าง”
“พเยียเป็นตะคริวน่ะค่ะ คุณแม่” พเยียบอกท่าทีอ่อนแรง
“โชคดีนะคะ ที่คุณณุอยู่ด้วย ไม่งั้นแย่เลย” กอหญ้า ว่า
“อาขอบใจมากนะจ๊ะ ชิษณุ…ถ้าพเยียเป็นอะไรไป อาคง...”
ชิษณุพงษ์สวนคำออกมา “พเยียไม่เป็นไรหรอกครับ คุณอา”
นภดาราดึงพเยียมากอดปลอบ
“ขวัญเอ๊ยขวัญมา ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูกนะ”
“หนูว่าพาคุณพเยียไปพักบนบ้านก่อนดีกว่าค่ะ”
กอหญ้าเข้าไปช่วยนภดาราประคองพเยีย แตงเข้ามาดูแลชิษณุพงษ์
“คุณณุก็ขึ้นบ้านไปเปลี่ยนเสื้อเถอะค่ะ เดี๋ยวหนาวแย่” แตงบอก
ชิษณุพงษ์ชวน “ไปกันเถอะ กอหญ้า”
“ค่ะ”
อิศรยืนดูอยู่ห่างๆ เห็นกอหญ้าสนใจคนอื่นมากกว่าตัวเองก็น้อยใจ จึงกระแอม ทุกคนหันไปมอง
“ท่าทางผมคงมาผิดเวลาไปหน่อย เอาไว้ค่อยมาเยี่ยมใหม่วันหลังก็แล้วกันนะครับ” อิศรยกมือไหว้นภดารา “ผมลาครับ คุณอา”
อิศรเดินออกไป กอหญ้าหน้าเสียนิดหนึ่ง พเยียมองกอหญ้า มองอิศร ที่เดินตัดไปที่ทางเดินเปลี่ยวด้านข้างชายหาด พเยียตาวาววับ ขึ้นมา
“ขึ้นบ้านก่อนเถอะ ลูก” นภดาราบอก
“เดี๋ยวค่ะ คุณแม่” พเยียหันไปบอกกอหญ้า “เค้าอุตส่าห์มาหาเธอนะ จะปล่อยกลับไปแบบนี้เหรอ”
กอหญ้าอึกอัก “คือ ฉัน...”
พเยียหันไปเรียกแตง “เธอ มาช่วยฉันหน่อย”
แตงเข้าไปช่วยประคองพเยียแทนกอหญ้า พเยียมองกอหญ้า
“เธอไปได้แล้ว กอหญ้า ไม่ต้องห่วงฉัน”
นภดารามองพเยียอย่างชื่นชม ปลื้มอกปลื้มใจ แล้วยิ้มให้กอหญ้า
“ไปสิจ๊ะ กอหญ้า”
กอหญ้ายิ้ม แล้ววิ่งตามอิศรออกไป
นภดาราเรียกแตงกับชิษณุพงษ์ “ไป พวกเรา ขึ้นบ้านกันดีกว่าจ้ะ”
ชิษณุพงษ์ละสายตาจากกอหญ้าอย่างอาลัยอาวรณ์ ทั้งหมดเดินกลับไปด้านบน พเยียตาวาว แอบลุ้นในใจ
“คราวนี้ ขอให้สำเร็จทีเถอะ เจ้าประคู้น”

อิศรเดินไปตามถนนเล็กๆ ที่ขึ้นมาจากชายหาด โทร.หาสุบรรณ น้ำเสียงเซ็งๆ
“สุบรรณ ฉันเสร็จธุระแล้ว”
สุบรรณคุยสายด้วยบลูธูทขณะขับรถอยู่
“อ้าว ทำไมเร็วนักล่ะครับ ไหนว่าเป็นห่วง จะตามมาดูแลคุณกอหญ้า”
อิศรตอบฉุนๆ “ไม่ต้องห่วงแล้ว เค้ามีบอดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด ฉันกลับไปทำงานของฉันดีกว่า ฉันจะเดินไปรอที่หน้าปากทางนะแกมารับฉันด้วย”
จากนั้นอิศรวางสาย แล้วเดินออกไป
กอหญ้าเดินตามมา มองหาอิศร เห็นหลังอยู่ไวๆ กอหญ้าอมยิ้ม แล้วเดินตามไป จังหวะนั้นนพดลโผล่มาจากด้านหลังกอหญ้า มีดในมือวาววับ
กอหญ้าเดินมาตามทางเปลี่ยว งงที่อิศรหายไปไหนแล้วไม่รู้ ทันใดนั้น ร่างกอหญ้าก็โดนรวบจากข้างหลัง มือของใครคนหนึ่งปิดปาก
“อย่าร้องนะ”
กอหญ้ารู้สึกว่ามีปลายมีดแหลมจ่อมาที่ด้านข้างลำตัว
“อย่าส่งเสียงเป็นอันขาด ถ้าไม่อยากตาย”
นพดลขู่ พร้อมกับใช้มีดจี้หลังบังคับตัวกอหญ้าให้เข้าไปในดงไม้ข้างทาง

ครู่หนึ่งนั้น นพดลล็อกกอหญ้าเอามือไพล่หลัง ดันตัวกอหญ้าเดินตัดดงไม้ จะไปที่อีกด้านที่ตนจอดรถซุกไว้ กอหญ้ากลัวมาก ไม่กล้าหันไปดูหน้า แต่พยายามถาม
“จะพาฉันไปไหน”
“เดี๋ยวก็รู้” นพดลผลัก “เดินไป”
กอหญ้าเดินไปตามคำสั่งของนพดล คิดหาทางช่วยตัวเอง แต่ไม่กล้าทำอะไร เพราะรู้สึกถึงปลายมีดที่จ่อหลังอยู่
กอหญ้าถูกดันออกมาจนพ้นดงไม้ ไปถึงรถกระบะเก่าๆ ที่นพดลจอดซุกไว้ นพดลกดตัวกอหญ้าไว้กับตัวรถ
“ไม่ ฉันไม่ไป”
“แกไม่มีทางเลือกหรอก”
พลางนพดลล้วงกระเป๋าหยิบเอาผ้าชุบยาสลบออกมา แล้วกระชากให้หันมา กำลังจะเอาผ้าปิดจมูก ในวินาทีนั้นที่นพดลเห็นหน้ากอหญ้าชัดๆ นพดลถึงกับชะงัก ทั้งนึกไม่ถึง ทั้งตกใจ
“เฮ้ย กอหญ้า”
กอหญ้าก็ตะลึงไปเหมือนกันที่นพดลเรียกชื่อตน ทันใดนั้น กอหญ้ารวบรวมสติ ถือโอกาสตอนนพดลกำลังตกใจสุดขีด กระแทกนพดลเซเสียหลักล้มลงไป แล้ววิ่งหนีกลับไปทางเดิม ปากร้องลั่น
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
นพดลตาลีตาเหลือกลุกขึ้น เห็นกอหญ้าวิ่งหนี ตกใจ
“ฉิบหายแล้ว มันเห็นหน้ากู ถ้ามันแจ้งตำรวจกูซวยแน่”
นพดลวิ่งตาม
กอหญ้าวิ่งหนีไม่คิดชีวิต แต่สะดุดล้มลงกับพื้น นพดลวิ่งตามมาจนทัน
“จะไปไหน กอหญ้า”
กอหญ้าตกใจ พยายามลุกจะวิ่งหนี แต่เซซวนเพราะขาเจ็บ นพดลเข้ามาคว้าตัวไว้ แต่มีหมัดของใครคนหนึ่งสวนเข้าทีปลายคางอย่างจัง จนมันเซไป
“กอหญ้า”
“คุณอิศร ช่วยฉันด้วย”
นพดลลุกขึ้นมา เห็นอิศร เลยรีบวิ่งหนีไป
“เฮ้ย อย่าหนีนะ”
อิศรจะวิ่งตาม แต่กอหญ้าร้องห้าม
“อย่าค่ะ คุณอิศร อย่าตาม เค้ามีอาวุธ”
อิศรหยุด ได้ยินเสียงรถแล่นออกไป อิศรถามกอหญ้าอย่างห่วงใย
“มันทำร้ายเธอหรือเปล่า กอหญ้า”
กอหญ้าตัวสั่น ตกใจกลัว “เปล่าค่ะ เปล่า มันแค่จะจับตัวฉันไป”

อิศรรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ฟัง
ตอนเย็นวันนั้นทุกคนนั่งรวมกันที่ห้องนั่งเล่นของบ้านพัก ชิษณุพงษ์กับพเยียเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ กอหญ้านั่งอยู่ที่โซฟากับอิศร สีหน้ายังดูซีดเซียว แต่คุมสติได้แล้ว นภดาราตกใจมากเมื่อได้รู้เรื่อง

“มีคนมาดักทำร้ายกอหญ้างั้นเหรอ”
“ไม่ใช่ครับ มันไม่ได้มาดักทำร้าย แต่มันจะจับตัวกอหญ้าไป”
นภดารานึกสยดสยอง “คงเป็นพวกที่จับผู้หญิงไปทำมิดีมิร้าย แล้วก็เอาไปขาย”
“น่าจะไปแจ้งตำรวจไว้ จำหน้ามันได้ไหม กอหญ้า” ชิษณุพงษ์ออกความเห็น
พเยียที่นั่งฟังเงียบๆ ลุ้น
“ก็เป็นคนขาวๆ สูงๆ อายุไม่เกิน 25 ไว้หนวดนิดๆ ใส่ต่างหูด้วย” กอหญ้าบอกรูปพรรณสัณฐานของนพดล
นภดารากับแตงหันมองหน้ากัน
แตงซัก “ใส่เสื้อสีดำ ใช่ไหมคะ”
“ค่ะ” กอหญ้าบอก
แตงยิ่งมั่นใจ “คนนั้นแน่ๆ เลยค่ะ คุณดารา”
“ใช่แน่ ตอนที่พวกหนูไปเล่นน้ำ ผู้ชายคนนั้น เค้ามาด้อมๆ มองๆ ที่บ้านเรา”
นภดาราบอก ชิษณุพงษ์เสริม “แปลว่ามันไม่ใช่โจรธรรมดา แต่มันตั้งใจมาที่นี่”
“ค่ะ คุณณุ แตงได้ยินเค้าโทร.นัดกับใครคนนึง บอกให้เค้ามาที่บ้านหลังนี้” แต่งว่า
พเยียเม้มปาก เครียดจัด อิศรลุกพรวด
“ถ้าอย่างนี้ก็ไม่ปลอดภัยแล้ว กอหญ้า เธออยู่ที่นี่ไม่ได้ เธอต้องกลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้”
นภดาราตัดสินใจ
“เรากลับกันทั้งหมดนี่แหละ บ้านหลังนี้ ไม่ปลอดภัยสำหรับใครทั้งนั้นจนกว่าเราจะรู้ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ต้องการอะไร”
พเยียยิ่งฟังยิ่งเครียด

เย็นนั้น รถกระบะของนพดลจอดซุกอยู่ข้างทาง นพดลอยู่ในรถ ท่าทางกลัดกลุ้มกระวนกระวาย กดโทร.หาพเยียไม่ยั้ง แต่ไม่มีใครรับสาย นพดลหงุดหงิด ปาโทรศัพท์ลงกับเบาะรถโกรธจัด
“อีพเยีย อีตัวดี อีจอมวางแผน อย่ามาทำแบบนี้กับกูนะมึง”
นพดลโทร.ต่อไปอย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดก็มีคนรับสาย นพดลตวาดใส่ทันที
“พเยีย ทำไมเป็นแบบนี้”

พเยียอยู่ในห้องพักแล้ว ต่อว่านพดลกลับ
“ฉันต่างหากที่ต้องถามพี่ กะอีแค่จัดการคนคนเดียว ทำไมทำพลาด”
“แกหลอกฉัน แกบอกให้ฉันไปจัดการก้างขวางคอแก แต่แกไม่บอกฉันว่าเป็นนังกอหญ้า”
พเยียไม่ใส่ใจ “เป็นมันแล้วจะเป็นไรเล่า”
นพดลสวนทันที ตวาดแรง “ก็มันรู้จักฉันน่ะซีวะ ใกล้แค่นั้น มันจำหน้าฉันได้แน่ ป่านนี้มันไปแจ้งตำรวจแล้ว ฉันซวยแน่ เพราะแกคนเดียว”
“ไม่หรอกน่ะ นังกอหญ้ามันจำพี่ไม่ได้หรอก มันความจำเสื่อม”
นพดลแปลกใจ “อะไรนะ”
“มันความจำเสื่อม ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร” พเยียบอกอีก
“แล้วพเยียไปทำเขาทำไม ทำไมต้องอยากให้พี่กำจัดเขา” นพดลซักอย่างคาใจ
“เรื่องมันยาว ฉันจะกลับกรุงเทพฯ แล้ว พี่ก็หลบซักพัก อย่ามาเพ่นพ่านให้พวกเค้าเห็นล่ะ พวกเค้าจำพี่ได้ เดี๋ยวมันจะยุ่งไปกันใหญ่”
พเยียวางสายไปเลย นพดลโมโหมาก
“พูดง่ายๆ แกลอยนวลกลับบ้าน ฉันตกงาน แถมยังต้องหลบๆ ซ่อนๆ มันง่ายไปไหม นังพเยีย”

กอหญ้าเดินมาส่งอิศรที่หน้าบ้าน มองมาอย่างซึ้งใจ และขอบคุณ
“คุณช่วยฉันอีกแล้ว”
“ฉันเคยบอกแล้วไง ยัยโก๊ะ เธออยู่ไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีฉัน...” อิศรกุมมือกอหญ้า “กลับไปอยู่ด้วยกันเถอะ กอหญ้า กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม”

อ่านละคร แผนรักแผนร้าย ตอนที่ 7/3 วันที่ 26 ก.พ. 56

ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย บทประพันธ์ : ไอริณ
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย บทโทรทัศน์ : ทีมเอ็กแซ็กท์
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย กำกับการแสดง : สันต์ ศรีแก้วหล่อ, วรวิทย์ ขัตติยโยธิน
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย ออกอากาศทุกคืนวันพุธ-พฤหัส 20.10 - 21.40 น. ทาง ททบ. 5
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย เริ่มออกอากาศตอนแรกวันพุธที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556
ที่มา manager