อ่านละคร แผนรักแผนร้าย ตอนที่ 5/2 วันที่ 20 ก.พ. 56

อ่านละคร แผนรักแผนร้าย ตอนที่ 5/2 วันที่ 20 ก.พ. 56

เค้าไม่ยอมบอกใครว่ากอหญ้าความจำเสื่อม ผมว่าเค้าต้องมีเจตนาไม่ดีแน่ๆ” ชิษณุพงษ์มั่นใจ
“แล้วคุณจะเอายังไงต่อละครับ” ชายชราถาม
“ผมจะไปหากอหญ้า ผมจะไปพาเค้าออกมาจากบ้านนั้นให้ได้”
ชิษณุพงษ์หมายมั่นปั้นมือจะต้องเอาเรื่องอิศรให้ได้

ทางด้านพเยียเดินเข้ามาในห้องโถงของวัง เห็นศรีชะเง้อรออยู่ ศรีเห็นก็ดีใจ
“คุณหนูมาแล้ว”
“คุณแม่อยู่ไหน”
“อยู่บนห้องค่ะ คุณหนูรีบขึ้นไปเถอะค่ะ”

พเยียพยักหน้ารับแล้วเดินขึ้นไปอย่างใจเย็น แววตามุ่งมั่นว่าจะทำอะไรซักอย่าง
ด้านนภดารานอนหลับตานิ่ง หายใจรวยริน อยู่บนเตียง แม่ชื่นดูแลอยู่ข้างๆ พเยียเปิดประตูห้อง เดินเข้ามา นภดาราลืมตามองแม่ชื่น แววตามีคำถาม

แม่ชื่นบอกเบาๆ “คุณหนูพเยียมาค่ะ”
นภดาราท่าทางดีใจ พยายามยันกายลุกขึ้นนั่ง ชื่นประคอง พเยียหน้านิ่งๆ ลงมานั่งข้างเตียง พยักหน้าไล่ให้ชื่นถอยออกไป
“ฉันดูคุณแม่เอง”
แม่ชื่นค้อน แล้วลุกออกไปยืนเฝ้า ห่างออกไป สีหน้าระแวงระวัง
“พเยียหายไปไหนมาลูก แม่คิดว่าหนูจะไม่กลับมาแล้วเสียอีก”
พเยียตีหน้าเศร้า พูดประชด “ไปซะให้พ้นๆ ไม่ดีเหรอคะ คุณแม่ พเยียรู้ตัวว่าเป็นเด็กไม่ดี ใครๆ ก็ไม่รัก ใครๆ ก็รังเกียจ”
“ไม่...ไม่จริงนะลูก”
พเยียพูดเสียงนุ่มนวล “จริงค่ะ คุณแม่ พเยียรู้ตัวดี ว่าไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่ พเยียอยากจะหนีไปให้พ้นๆ กลับไปอยู่ข้างถนนอย่างที่ตัวเองเคยอยู่ แต่ว่า...”
พเยียกุมมือนภดารา น้ำตาเอ่อ
“พเยียทิ้งคุณแม่ไปไม่ได้”

นภดาราใจชื้นตื้นตัน โผเข้ากอดพเยีย น้ำตาไหลพราก
“ลูกแม่”
“พเยียรักคุณแม่นะคะ ถึงแม้พเยียจะเลวยังไง พเยียก็รักคุณแม่”
“แม่ก็รักหนูจ้ะ ไม่ว่าหนูจะเป็นยังไง แม่ก็รักหนู หนูอย่าทิ้งแม่ไปอีกนะลูก แม่คงอยู่ต่อไปไม่ได้ ถ้าหนูทิ้งแม่ไป...”
“พเยียสัญญาค่ะ จะไม่ทิ้งคุณแม่ไปไหนอีก เพราะพเยียก็คงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน ถ้าขาดคุณแม่”
พเยียพูดอย่างจริงใจ เพราะตัวเองก็ขาดนภดาราไม่ได้จริงๆ ส่วนนภดาราคิดไปว่าลูกรักตนมาก ปลิ้มปริ่มตื้นตันจนลืมอาการป่วย
“โถ ลูก”
นภดารากอดพเยียแน่น พเยียกอดตอบ ใบหน้ายิ้มลึกล้ำ แววตาสาสมใจ

แม่ชื่นยืนมองพเยียแน่วนิ่ง พเยียมองตอบยิ้มอย่างท้าทาย

พเยียเดินอารมณ์ดี เปิดประตูเข้าไปในห้องตัวเอง แล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นนภาจรียืนรออยู่กลางห้อง

“กลับมาจนได้ นึกว่าจะได้ทำบุญบ้านล้างซวยอยู่ทีเดียว”
“พเยียไม่ไปง่ายๆ หรอกค่ะ” พเยียพูดท้าทาย “ยิ่งมีคนอยากให้ไป ยิ่งจะอยู่อยากจะรู้เหมือนกัน ว่ามันจะมีปัญญาทำอะไรได้”
นภาจรีพรวดเข้าไปถึงตัวพเยีย เอามือบีบคอพเยีย ดันไปชิดฝา
“แกท้าฉันเหรอ นังพเยีย”
“แกจะทำอะไรฉัน กล้าทำร้ายลูกสาวสุดที่รักของคุณแม่เหรอ”
นภาจรีกัดฟันกรอด คั่งแค้นพูดลอดไรฟัน “นังกาฝาก แกก็รู้ ว่าแกไม่ใช่!”
“ทำไมจะไม่ใช่ คุณแม่มีลูกสาวคนเดียวคือฉัน ถ้าหากฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ หรือเป็นอะไรไป แกก็รู้ใช่ไหม ว่าใคร...ใครจะขาดใจตายเป็นคนแรก”
พเยียขู่กลับ นภาจรีจำใจปล่อยอย่างเจ็บใจ พเยียตาวาววับ ยิ้มท้าทาย
“ฉันคือพเยีย ศิวาวงศ์ ฉันเป็นลูกของหม่อมหลวงนภดารา ศิวาวงศ์ ถ้าไม่อยากให้หลานของตัวเองช้ำใจตาย อย่าได้บังอาจมาแตะต้องฉันอีก! จำเอาไว้!”
นภาจรีโกรธมาเป็นริ้วๆ แทบจะระเบิดใส่ แต่ทำอะไรไม่ได้ สะบัดหน้า หันหลังออกไป ปิดประตูปัง
พเยียมองตามด้วยความสะใจ

“แค่คุณแม่รักฉัน ใครก็ทำอะไรฉันไม่ได้ จากนี้ไป ฉันไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว”
พเยียยิ้มอย่างเป็นต่อ

ส่วนนพดล ขี่มอเตอร์ไซค์ตามมาจากห้าง ยืนมองประตูวังศิวาลัยอันโอ่อ่า อ่านป้าย
“วังศิวาลัย...บ้านผู้ลากมากดีขนาดนี้ พเยียมันเข้าไปทำอะไรวะ น่าสนใจ”
นพดลนึกสงสัย ยิ้มกริ่ม คิดอยู่ในใจว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นประโยชน์กับตน

ส่วนทางด้าน หมอวิชาญตรวจอาการทั่วไปครั้งสุดท้ายให้กอหญ้า มีอิศรอยู่ด้วย
“ยังปวดหัวอยู่อีกไหม”
“ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ”
“แล้วเห็นภาพวูบวาบอีกหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ”
“ถ้าหากมีอาการปวดหัว หรือเห็นภาพอะไรอีก ให้รีบบอกหมอทันทีนะครับ” หันมาทางอิศร “อื่นๆ ก็เรียบร้อยดี” หมอวิชาญบอกกับกอหญ้า “ตกลงพรุ่งนี้ผมให้กลับบ้านได้ ดีใจไหม”
กอหญ้า ยิ้ม “เฉยๆ ค่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะ คนไข้คนอื่นมีแต่อยากจะกลับบ้านเร็วๆ”
น้ำเสียงกอหญ้าพูดเล่น แต่แอบเศร้าลึกๆ “ไม่ใช่บ้านของฉันนี่คะ ไม่รู้จะดีใจไปทำไม”
อิศรรู้ว่ากอหญ้าเศร้า ปลอบใจ
“อย่าคิดมากน่ะ กอหญ้า ฉันเชื่อว่าอีกไม่นาน ความทรงจำของเธอต้องกลับมา”
กอหญ้ายิ้มแย้ม พยายามทำให้เป็นเรื่องตลก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณบอกฉันเองไม่ใช่เหรอคะ ว่าฉันไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีใครทั้งนั้น ถึงความทรงจำจะกลับคืนมา มันก็อาจจะว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ดี”
หมอวิชาญและอิศรมองกอหญ้าอย่างเห็นใจ

วันต่อมาที่บ้านอดิศวร ตอนกลางวัน อิศรขับรถเข้ามาจอด แล้วพากอหญ้าลงจากรถ พรยืนรอรับอยู่ หน้าตาตื่นเต้น
“คุณกอหญ้ามาแล้ว”
กอหญ้าสงสัย “มีอะไรเหรอจ๊ะ พร”
“มีแขกมารอพบคุณค่ะ” พรว่า
กอหญ้ามองหน้าอิศรเป็นเชิงถาม อิศรนิ่วหน้า นึกระแวง

“ใครกัน?”
ชิษณุพงษ์เดินออกมาจากด้านในบ้านบอกเสียงเรียบ

“ผมเอง”
กอหญ้าชะงัก “คุณชิษณุพงษ์”
อิศรดึงกอหญ้าหลบหลัง ถามอย่างไม่เป็นมิตร
“คุณมาทำไมอีก ผมบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับแฟนผม”
ชิษณุพงษ์เดินเข้ามาหาอิศร พูดเสียงเข้ม
“กอหญ้าไม่ใช่แฟนคุณ กอหญ้าประสบอุบัติเหตุความจำเสื่อม คุณเลยฉวยโอกาสหลอกเค้า หลอกทุกคน ว่าเค้าเป็นแฟนคุณ”
“ใครบอกแก”
อิศรตกใจ ที่ชิษณุพงษ์รู้ความจริง
“ผมรู้ก็แล้วกัน” ชิษณุพงษ์หันมาทางกอหญ้า “เขาหลอกเธออยู่นะ กอหญ้า เธอไม่ใช่แฟนเค้า เธอไม่เคยรู้จักเค้าเลยด้วยซ้ำ”
กอหญ้าสับสน “แล้วคุณล่ะ คุณเป็นใคร เราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เธอกับฉันเป็นเพื่อนกัน ตอนที่เธออยู่ที่เชียงใหม่ เธอช่วยดูแลฉันตอนที่ตาฉันมองไม่เห็น” ชิษณุพงษ์ตัดสินใจพูดเกินความจริงเพื่อสกัดอิศร “เราสองคนรักกัน เธอสัญญาว่าถ้าฉันผ่าตัดตาเรียบร้อย เธอจะหมั้นกับฉัน”
พรได้ยินตกใจตาโต กอหญ้าว้าวุ่นใจ เคว้งคว้าง พูดหรือทำอะไรไม่ถูก อิศรโกรธจัด
“ไม่จริง กอหญ้าอย่าไปฟัง มันนั่นแหละฉวยโอกาส แก แกออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ไป พร ไปตามคนมาลากมันออกไป”
พรวี่งไป ชิษณุพงษ์ปราดเข้าไปดึงมือกอหญ้าไว้
“ฉันไปก็ได้ แต่กอหญ้าต้องไปกับฉัน”
อิศรไม่ยอม “ปล่อยกอหญ้าเดี๋ยวนี้นะ”
ชิษณุพงษ์ก็ไม่ยอม “ไม่” พลางหันไปขอร้องกอหญ้า “กลับเชียงใหม่กับฉันนะ กอหญ้า ฉันจะพาเธอไปที่ที่เราเคยไปเที่ยวด้วยกัน ฉันจะพาเธอไปหาเพื่อนเก่าๆ ของเธอ ฉันจะทำให้เธอจำความหลังของเราให้ได้”
กอหญ้าเห็นแววตาจริงใจของชิษณุพงษ์ อึ้งไป เริ่มเชื่อ และหวั่นไหว
“จริงเหรอคะ คุณทำได้จริงๆ เหรอคะ”
“จริงสิ ถ้าเธอไปกับฉัน”
กอหญ้ามีแววลังเล

อิศรทนไม่ไหว กระชากกอหญ้าออกจากมือชิษณุพงษ์ ชกโครมเข้าไปที่หน้าชิษณุพงษ์

“ฝันไปเถอะ กอหญ้าต้องอยู่ที่นี่”
ชิษณุพงษ์ต่อยกลับ แล้วตามไปเค้นคออิศร
“กอหญ้าต้องไปกับผม”
“คุณอิศร พอเถอะค่ะ คุณชิษณุเค้าก็แค่อยากจะช่วย”
“มันจะแย่งเธอไปจากฉันต่างหาก”
อิศรไม่ฟัง ปล้ำต่อยกับชิษณุพงษ์พัลวัน ทั้งสองยื้อยุด กลิ้งไปที่สนามหญ้าหน้าบ้าน

อิศรกับชิษณุพงษ์ต่อยกันไปเถียงกันไป กอหญ้าตามไปห้าม แต่ยังหาจังหวะไม่ได้ ได้แต่รีรออยู่ด้านข้าง กลัวโดนลูกหลง
“คุณนั่นแหละที่หลอกกอหญ้า” ชิษณุพงษ์ด่า
“ฉันไม่ได้หลอก กอหญ้ารู้ความจริงทุกอย่าง”
“เป็นความจริงค่ะ คุณอิศรไม่ได้หลอกฉันเลย” กอหญ้าบอก
ชิษณุพงษ์ได้เปรียบ เหวี่ยงอิศรล้มไปจับเค้นคอ “แต่มันไม่ยอมให้ใครรู้ ว่าเธอความจำเสื่อม ทำแบบนี้มันไม่น่าไว้ใจ”
ระหว่างนั้นนันกับนุชเข้ามาเห็น ก็ตกใจ
“ว้าย ผู้ชายตีกัน” นันร้อง
ที่กลางสนามหญ้า อิศรกับชิษณุพงษ์ยังต่อยกันนัวเนีย
“แกต่างหากที่ไม่น่าไว้ใจ” อิศรเป็นฝ่ายกดชิษณุพงษ์กับพื้น “แกอาจจะเป็นคนที่ทำร้ายกอหญ้าก็ได้”
อิศรชกชิษณุพงษ์โครม แล้วจะซ้ำ กอหญ้าเข้ามายื้อแขนอิศรไว้
“คุณอิศร ฉันขอร้อง เลิกทะเลาะกันซะที”

อิศรเสียจังหวะ ชิษณุพงษ์ได้โอกาสชกอิศรกลับอย่างแรงเข้าที่หน้า อิศรล้มลง กอหญ้าผวาเข้าไปประคอง
“คุณอิศร” กอหญ้าหันมาทางชิษณุพงษ์ “คุณชิษณุพงษ์ หยุดก่อนค่ะ”
อรรถกับสกุณาเดินปรี่เข้ามา เสียงอรรถดังลั่น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
อิศรกับชิษณุพงษ์ชะงัก พรพารปภ.เข้ามาพอดี
“คนนี้แหละ พี่ เอาตัวมันออกไป”
อรรถห้ามไว้ “เดี๋ยวก่อน” พรกับรปภ. ชะงัก “นี่มันอะไรกัน” อรรถมองหน้าชิษณุพงษ์ “แล้วแกเป็นใคร มันเรื่องอะไรมาต่อยกันในบ้านฉัน”
ชิษณุพงษ์บอกเสียงดัง “ผมเป็นแฟนกอหญ้า ผมจะมาพาเค้าออกไป”
สกุณาตาโต ตกใจ
อิศรโมโหไม่ยอมฟัง “ไม่มีทาง กอหญ้าเป็นของฉัน” พลางสั่งพร “เอามันออกไปแล้วอย่าให้เข้ามาในบ้านอีกเป็นอันขาด
“ไม่นะ ปล่อยฉัน...กอหญ้า เธอต้องเชื่อฉันนะ กอหญ้า”
รปภ. กับพรลากชิษณุงพงษ์ออกไป

อรรถหันมองอิศรที่เสื้อผ้ายับเยินและกอหญ้าที่ยืนหน้าเสียอยู่ ท่าทางไม่พอใจ
อิศรนั่งหน้าหงิกอยู่มุมหนึ่งในห้องนั่งเล่น กอหญ้านั่งตัวลีบที่โซฟา ตรงข้ามกับสกุณาและอรรถ สกุณาแหลมขึ้น

“ตกลงมันยังไงจ๊ะ แม่กอหญ้า ผู้ชายคนนั้นน่ะ แฟนเก่าเราใช่ไหม”
“เอ่อ คือ ฉัน” กอหญ้าตอบตามจริง “ฉันไม่ทราบค่ะ”
สกุณาเยาะเย้ยถากถาง “คงจะผ่านผู้ชายมาเยอะซีนะ ถึงขั้นจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร”
อิศรไม่พอใจ “นี่ ถ้าจะพูดแบบนี้ หุบปากไปเลยดีกว่า”
อรรถท้วงเสียงเข้ม
“สกุณาพูดถูก แกอย่าหลงผู้หญิงให้มันมากไปนัก เจ้าอิศร” อรรถหันมาทางกอหญ้า “ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่นักเลงข้างถนน เค้าเป็นถึงลูกชายของเจ้าแสงโชติ ที่เชียงใหม่” หันมาทางอิศร “คนระดับนั้นเค้าคงไม่มาหาเรื่องต่อยกับแกเล่นๆ นอกเสียจากว่า แกจะไปแย่งผู้หญิงของเค้ามาจริงๆ”
อิศรมีสีหน้าไม่พอใจอย่างแรง แต่เถียงไม่ออก เพราะตัวเองก็รู้ว่ากอหญ้ากับชิษณุพงษ์เคยสนิทกันมาก่อน อรรถหันไปหากอหญ้า
“เรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว แล้วเธอจะว่ายังไง”
กอหญ้า ยิ่งงง สับสนหนัก “ฉัน... ฉันต้องยังไงเหรอคะ”
สกุณาแหวขึ้นมาทันที “เอ๊า ถามมาได้ แฟนเก่ามาตาม เธอก็ต้องกลับไปซี จะมาลอยหน้าเป็นแฟนคุณอิศรอยู่ต่อไปคงไม่ได้มั้ง”
อิศรลุกพรวดขึ้นค้านเสียงดัง
“ไม่ กอหญ้าจะไปไหนไม่ได้ กอหญ้าต้องอยู่กับผม” อิศรไม่ยอม
“แล้วให้ไอ้หมอนั่นมาด่าประจาน ว่าลูกชายฉันแย่งแฟนชาวบ้านงั้นหรือ” อรรถเยาะลูกชาย แล้วหันไปใส่กอหญ้า “หรือว่าตัวเธอเอง ที่เบื่อของเก่า จะมาเอาของใหม่
“ฉัน...ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น”
กอหญ้าน้ำตาปริ่ม ทั้งอาย ทั้งสับสน ทั้งเสียใจ แต่ไม่รู้จะเถียงหรือแก้ตัวยังไง สกุณาเยาะเย้ยซ้ำเติม
“ความจริง ลูกชายเจ้าแสงโชติก็ไม่ใช่กระจอกนะ แต่สงสัย “อย่างอื่น” คงจะสู้คุณอิศรไม่ได้ เธอถึงไม่ยอมกลับไป”
อิศรด่า “สกปรก! กอหญ้าไม่ใช่ผู้หญิงอย่างเธอหรอกนะ สกุณา”

อ่านละคร แผนรักแผนร้าย ตอนที่ 5/2 วันที่ 20 ก.พ. 56

ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย บทประพันธ์ : ไอริณ
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย บทโทรทัศน์ : ทีมเอ็กแซ็กท์
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย กำกับการแสดง : สันต์ ศรีแก้วหล่อ, วรวิทย์ ขัตติยโยธิน
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย ออกอากาศทุกคืนวันพุธ-พฤหัส 20.10 - 21.40 น. ทาง ททบ. 5
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย เริ่มออกอากาศตอนแรกวันพุธที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556
ที่มา manager.co.th